Haydar Ergülen anlatıyor:
Bir ceket yaptırmak istemiş, şair ceketi. Benim de yok, olsaydı çıkarıp ona verirdim. Ben de bir ceket istemiştim, doçent ceketi, hani şu fitilli kadifeden olan. Geçen yıl oldu, geçen kışı fitilli kadifeden, yeşil doçent ceketimle geçirdim…
Şair ceketi nasıldır bilmem, siyah mıdır, eski midir, modası geçmiş midir, görenler “bak şair geçiyor” mu derler, bilemem. Yine de bir şair ceketim olsun isterdim, çıkarıp o çocuğa vermek için. Fakat ‘Bolşevik paltosu’nu bilirim, ağırdır ama insanı ısıtır, sanki bir palto bütün bir ülkeyi ısıtır, belli mi olur, Bolşevik paltosu bir gün bütün dünyayı ısıtır. O paltonun içine de herhalde şair ceketi yakışır. Şairler giysin diye değil yalnızca. Hayatın şiirini hissedenler, onu söyleyenler, ondan şarkı çıkaranlar, ondan dostluk, yoldaşlık yapanlar ve onu yalnızlığa karşı bir ses yapanlar, giysin diye…
Tıpkı sözcükleri de sesine giyinen ve onları hızlandırarak, ısıtarak, coşku katarak şarkı diye, türkü diye, müzik diye gönderenlerden biri olan Kazım Koyuncu’nun isteği gibi…
Ne güzel istemiş: Bir şair ceketim olsun! Gerekir miydi, bence gerekmezdi, sesine şiir giyinmiş bir çocuktu o zaten…
***
Gün, Kâzım Koyuncu dostlar. Şair ceketli çocuk, 51 yaşında…
Ömrü boyunca doğru bildiği şeyleri ortaya koymaktan hiç çekinmedi…
***
“Kaldırın!
Kaldırın gözlerimden,
Şu sisini yüzyılların…
Bir çocuk gibi görmek istiyorum,
Her şeyini dünyanın…”
Kendi deyimiyle: Çok fiyakalı bir hastalığa yakalandı. Beyaz bir güvercin oldu, uçtu…
“Ölür ise ten ölür, canlar ölesi değil…”
***
Bu kadar kötüyken her şey ve kötüler kötülüklerini yapma konusunda bu kadar mahirken; biz şiir yürekliler sevginin, emeğin, aşkın ve barışın hâkim olacağı bir dünya için çabalamaya, çalışmaya ve yaşamaya devam ediyoruz, edeceğiz…
Ve bir gün kazanacak; en şiir yerinden hayatı masallara bağlayacağız…
Teşekkürler Kâzım Koyuncu… Bize yaşattığın bunca güzel duyguyla; selamla, hasretle, Sevgi’yle, saygıyla…
News
