Hep Böyle Kal…

HEP BÖYLE KAL...

Ne suya yazılan yazı benimki,

Ne havaya üflenen söz.

Yüreğimden dökülenler bunlar inan ki;

İnan ki, hâlâ küllenmeyen köz...

Başkalarına anlatmıştım oysa SEN'i!

Yokken bile, ne çok...

Ne çok ağız dolusu,

Ne çok dilden dökülen,

Gönülden hissedilen,

Sevda'lık duygular…

Kendimi de iliştirmiştim yanına halbuki.

Halbuki, bu kadar gerçeğe ne gerek var?

Usta ne güzel demiş:

“Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey!"

Düşünüyorum ve iklim değişiyor...

Anladım ki;

Bu Sevgi'de,

Düşlere de ihtiyaç var…

Ben SEN'i düşünüyorum düşümde,

Haberin olmasa da.

Ben SEN'i hayâl ediyorum hayâlimde,

Bu alaca karanlıkta…

Can’ım,

Can yoldaşım,

Arkadaşım,

Yârenim,

Sevgilim,

Her şeyim!

Sensin benim tek tesellim...

Erişilmez uzaklarda da olsan,

Ne fark eder?

İnsan;

Sadece,

Karşısındakini görünce mi,

Sevince mi sever?

Yanımda olsan da,

Olmasan da;

SEN'inle her şey güzel...

Zihnimdeki aforizmalarda,

Çalakalem çizgilerimde,

Hep böyle kal...

Ne alnımıza yazılan kadar;

Ne kışa, bahara, yaza kadar…

BilSEN de,

BilmeSEN de,

Sonsuza kadar;

Hep böyle kal…

Önümüzde yine, yeniden bize hediye gün var. Bir çiçek bahçesinin içinde, kuş cıvıltılarıyla geçsin gününüz. Deniz kokulu Mersin sabahından Şiir'aydın dostlar...