AV. ÖNDER KIRMIZITAŞ
Anayasa Mahkemesi ve Yargıtay arasında esen -estirilen demek daha doğru- soğuk rüzgarlar aslında koparılmak istenen büyük fırtınanın ayak sesleri.
Yargı merciileri arasında “hak ihlali kararı”, “verilen kararı tanımama”, Yargıtay 3. Ceza Dairesi’nin Anayasa Mahkemesi hakkında başlattığı suç duyurusu süreci, karşılıklı ithamlar, ayağa düşürülen hukuk, var olan ama son olaylarla iyice ayyuka çıkarılan hukuk güvenliği…
AKP Genel Başkanı Erdoğan’ın “ ‘Sen yüksek mahkemeysen ben de yüksek mahkemeyim ve yüksek mahkeme olarak da şu anda sizinle ilgili bir yaptırımı ben de talep ediyorum.’ Bu talebinin gereğini bekliyor ve bu talebine karşı bunun gereğini yerine getirecek olan merci neresiyse o merciden bu talebini istiyor. Bu parlamentoysa parlamentodan istiyor. ” sözleri yaşanan, yaşatılan sürecin nereye evrileceğini, nereye evriltmek istenildiğini, esas amacın ne olduğunu, koparılmak istenen fırtınayı açıkça ortaya koymuştur.
Mesele ne bir milletvekilinin hak arayışı ne de iktidar sahiplerinin bu milletvekilinin haklarını gasp etmesidir. Mesele bir kişi ile uğraşmak değildir. Hedefleri Milletvekili Can Atalay değil, bütün anayasal düzen ve kurumlardır. Zira yaşanan olaylar ile anayasal düzen ve kurumlar itibarsızlaştırılmakta, gereklilikleri tartışılır hale getirilmektedir. Tayyip Erdoğan yaşananlarla ilgili yaptığı açıklamanın devamındaki “Anayasa yapma yetkisi Yüce Meclisimizindir ve bu yetkisini devredemez. Kimse de milletin iradesi ile oluşmuş meclisin bu mutlak yetkisine el uzatamaz.” İfadeleriyle izleyecekleri yol haritasını ortaya koymuştur. Bilinen tarzları ve siyaset ağızlarıyla yine millet adına millet iradesi vb söylemlerle “çoğunlukçu demokrasi” anlayışının muhtemel olumsuzluklarına karşı önlem olarak yaşanan olumsuz deneyimler sonucu ortaya çıkan Anayasa Mahkemesi’nin bir şekilde ortadan kaldırılacağını anlamak için allame-i cihan olmaya gerek yok.
Anayasa Mahkemeleri çoğunluğun mutlak egemenliğine karşı azınlığın da haklarını korumak amacıyla ortaya çıkan, demokrasinin kendi içinde düştüğü handikapları gidermek, önlemek için ortaya çıkmış kurumlardır. Çoğunluk her zaman haklı değil, çoğunluğun her söylediği mutlak doğru olarak kabul edilemez. Çoğunluğun her dediğinin doğru kabul edilmemesi, çoğunluk karşısında azınlığın haklarının da korunması için toplumun temel uzlaşı metni olan anayasalara uygunluğunun denetlenmesi işlevini yürüten Anayasa Mahkemesi’nin varlığı çağdaş demokrasinin vazgeçilmezi olmuştur. Ülkemizde bu işlevini ne kadar yerine getirdiği, getirebildiği tartışılır olsa da çözümü bu anayasal kurumu tamamen ortadan kaldırmak olamaz. Anayasa Mahkemesinin yapısına (üyelerinin hukukçu olma şartı olmaması, üyelerinin seçilme-atanma- usulü), içtihatlarına yönelik eleştirilerimiz bakidir. Verdiği pek çok doğru karara karşı, verdiği pek çok yanlış, isabetsiz kararı da mevcuttur. Hatta vermesi gerektiği halde veremediği kararları da olmasına rağmen çareyi bu anayasal kurumu yok saymak, itibarsızlaştırmak, ilga etmekte aramak iyiniyetli ve halkın lehine olarak düşünülemez. Bir takım doğru eleştirilere vurgu yaparak telafisi imkânsız yanlışları kamuoyuna kabul ettirme çabası yavan küçük kasaba politikacılığıdır. Küçük kurnazlıklarla üstesinden gelebileceğini zannedenler yanıldıklarını yakın zamanda göreceklerdir.
Tarihte Hitler Almanya’sı pratiği, çoğunluğun mutlak hakimiyetinin geldiği noktanın anlaşılmasında bilinen en bariz örnektir. Hitler seçimle gelmiş, çoğunlukla hareket etmiş ve dünyayı götürdüğü yer ve yaşanılanlar hepimizin bilgisi dahilinde. Çoğunluğun mutlak iktidarını savunmak, çoğunluk her istediğini yapabilir ve azınlıkta kalanlar çoğunluğun yaptıklarına tabi olacak demek demokrasiyi yok etmenin dolaylı yoludur. Bu mantık %50.1 her istediğini yapmaya muktedirdir, %49.9 ise ona biat eder, yaptıklarına, yapacaklarına ses çıkaramaz sonucunu doğurur. Bütün bu olumsuzluklara karşı hukuk sistemimize 1961 Anayasası ile dahil edilmiş olan Anayasa Mahkemesi vazgeçilemez anayasal kurumlardandır.
Meseleye bu açıdan baktığımızda koparılmak istenen fırtınanın resmi daha da netleşecektir. Mesele bir kişinin hak araması meselesi ile sınırlandırılıp, sulandırılacak kadar basit değil. Hedefe konan tüm toplumun yine kendi deyimleriyle “beka”sıdır.
Yazımıza konu tartışmalarla paralel yürüyen;
kentsel dönüşüme yönelik düzenlemeler içeren ve TBMM Genel Kurulunda kabul edilen “Afet Riski Altındaki Alanların Dönüştürülmesi Hakkında Kanun ile Bazı Kanunlarda ve 375 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamede Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun” Resmi Gazete’de yayımlanmıştı. Bu iki mesele çok ayrı gibi gündem yapılmış olsa dahi temelde aynı sürece hizmet etmektedir. (Kafaları daha fazla karıştırmamak ve yazıyı teknik terimlere boğmamak için bu konuyu başka yazıya erteliyoruz.) Bu yasa ile temel kişi haklarından olan mülkiyet hakkına karşı gerçekleştirilecek saldırının yasal zemini oluşturulmuştur. Kimse bu andan sonra hiç değilse başımı sokacak bir evim var dahi diyemeyecektir. İdarenin her an o evine çökmeyeceğinin garantisi artık kalmamıştır. Eğer süreç istenildiği gibi tamamlanabilirse ortada hak arayabilecekleri bir Anayasa Mahkemesi de olmayacaktır.
AKP iktidarından halka faydalı bir şey beklemiyoruz ama yine halkın aleyhine olacakları halkın lehine imiş gibi propaganda makinesi eliyle halka kabul ettirmelerini önlemek yine toplumun öncülerine düşüyor. Toplumun öncüleri bu gerçekleri önce kendileri kavramalıdırlar. Gelen büyük fırtınayı iyi tespit etmeli ona göre konumlanmalıdırlar.
Topyekûn saldırı Cumhuriyetedir. Toplanılması gereken mevzi de Cumhuriyet mevziisidir.
News
