Hiç unutmam! Ki, gerçekten unutmadım. Hiç unut(a)mam…
2017’nin, 21’i miydi bilmem? Ya da 22’si, Ekim’in. Ne fark eder? Pazar’dı ama günlerden. Recep’in ebedi dalmasından birkaç gün önce işte. Küçük oğlum Efe, balık tutmayı çok sevdiği için sözleşmiştik. “Boru kurtları benden abi!” dedi. “Annemi de alırız, hep beraber balık tutmaya gideriz” diye de ekledi. Bazı işlerim çıktı, gelecek hafta pazara erteledim aklımca. Sanki gelecek hafta birlikte olmak garanti gibi. Değilmiş…
Hâlâ gelmedi o Pazar. Ve hiç gelmeyecek…
Garanti değilmiş, Hiçbir yaşanılacak. Hissettiğinde ve istediğinde; ertelemeden, yaşamakmış aslolan. Yoksa bir yumru, hayat boyu yüreklerde…
Şu hayatta; hiçbir yaşamın, hiçbir garantisi yokmuş. Meğerse son pazarıymış Recep’in. ‘Son’ları eklemiş, birbiri üstüne; yaşadığı her şeyde…
24 Ekim’di günlerden. Senelerden, 2017…
Trafik kazasında kaybettik Recep’i…
Çok sevdiği motorunun üstünde. Şimdi Recep, başka âlemde…
Kuş olup uçtu mu gökyüzüne? Balık olup daldı mı yine; bu sefer çıkmamacasına, denize? Bilinmeze…
Bilemiyorum…
Ama oralardan izliyor bizi; gülen çocuk, gülen ADAM. Güzel çocuk, güzel insan…
Ruhun şâd olsun.
Yüreklerde bıraktığın güzel dokunuşlarına; bu dünyadaki hoş sadana, saygıyla…
News
