Böyle yazıyor, Ahmet Hamdi TANPINAR’ın Âşiyân Mezarlığı’ndaki ebedi istirahatgâhının, mermer mezar taşında…
İnsanların ölümlerinin on binlerle yüz binlerle tarif edildiği; acının, yokluğun, çaresizliğin, yoksunluğun yani anlayacağınız dostlar tüm yitik duyumsamaların birbirine karıştığı; ileride tarih kitaplarında yer alacak yaşanmışlıklar, yarım kalmışlıklar yaşadığımız şu garip zamanda ne çok hissediyoruz değil mi bu duyguyu?
Ne içindeyiz zamanın, ne de büsbütün dışında…
“Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında.
Yekpare, geniş bir ânın,
Parçalanmaz akışında…
Bir garip rüya rengiyle,
Uyuşmuş gibi her şekil.
Rüzgârda uçan tüy bile,
Benim kadar hafif değil…
Başım sükûtu öğüten,
Uçsuz bucaksız değirmen!
İçim muradına ermiş;
Abasız, postsuz bir derviş…
Kökü bende bir sarmaşık
Olmuş dünya sezmekteyim!
Mavi, masmavi bir ışık
Ortasında yüzmekteyim…”
***
“Her şey geçer ama her şey. Geriye kaskatı bir hüzün kalır…” demiş ya Turgut Uyar…
“Sevmek başka bir yetenektir,
Hemen anlarım!..
Hemen anlarım, hiç yanılmam.
Ve çarşılarda, cami avlularında,
Ahşap çatılar altında nice kültürler gelişmiştir,
Bilirim!..
Ama bir akşam,
Hak edilmemiş bir akşam,
Dürüst ve islâm kalmamışsam;
Yeter kendimi yargılamama,
Bir şey yapmam,
Biraz daha beklerim!..
– Her şey akıp gider, bir katı hüzün kalır…
Her zaman geceleyin kalır o,
Bazen gündüzün kalır…
Beyaz gömleklerin ve kayıt defterlerinin,
Banka sıralarının ve sıra beklemelerin
Ve bir düzenle yüz yüze gelmenin anısı…
Bugün başka şey ve başka bir şeydir yarın.
Ah! işte öyle bakmayın…
Bir geçmişi anmaya var mısınız?
Biraz benimle,
Biraz benimle,
Biraz uzak ama yarın;
Geçer gidersiniz, uzaklardasınız…
Ben de bu dünyaya geldim geleli,
Benden böylece işte ne umarsınız…
Ah! her şey akıp gider, bir tarlalar ve sevda kalır…
Ne sevdadır ne bıçaktır, utançlardır saklanır.
Çocuklar bir gecedirler girerler yatağımıza.
Birisi sağımıza, birisi uykumuza ve biri mirasımıza…
Ve gizli bir baş eğmedir sizde aşk!
Kilimlerle ve orkidelerle oyalanan,
Bizde bunun kim farkına varır…”
***
Ne içindeyiz zamanın dostlar, ne de büsbütün dışında. Acı, an be an duyumsadığımız, boğazımı düğümleyen acı, yüreğimize bir mızrak başı gibi batan acı; her ânımızda…
Her şey geçecek mi? Gelecek mi o normal günler? Bilmem, bilemem… Çook, çok uzaklarda…
“Günaydın” diyemiyorum nicedir. Dilim de gönlüm de elvermiyor, istemiyor. Şiir’aydın… Şiir olsun hayatınızda. İnanın iyi gelir, iyileştirir. Şiir’i yaşayan ve yaşatan da… Birlikte atlatacağız. Hep birlikte umuda… Deniz kokulu Mersin sabahından siz gönül dostlarıma en içten selam
News
