0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Önce bir süzdü şöyle beni…

“Sen misin, İzmir’den gelip kızımı alacak herif?” der gibi…

1.92’lık ihtişamlı, heybetli vücuduyla…

-Sen misin, dedi…

-Benim efendim…

-Baha’ymış adın. Anlamı ne?

-de de değerli efendim. “değeri yüksek” anlamında…

-Değerli olmalı zaten kızımı alacak, dedi…

Derken gülümsedi sıcacık…

Daha da fazla dayanamayacak gibi sanki. Üzerine biçilen rol, sanki ciddi ve sert olmasını gerektirir gibi…

“Gibi”sini yapabildi sadece…

İstese de; sert, acımasız olamazdı ki!..

Kocamandı yüreği…

Şefkatliydi…

Bir gülerdi, karşısındakini sıcacık hissettirdi…

Gidene, aramızdan ayrılana kadar, 12 yıl boyunca; hep güldü bana, yumuşacık…

Uzun uzun yürüyüşlerimiz olurdu, yürek dolusu sohbetlerimiz…

Kayınpeder-damat değildik biz sadece…

Bazen baba-oğul.

Bazen 2 arkadaş.

Bazen 2 dost.

Bazen 2 ayyaş…

Ama illa ki 2 sırdaş…

Hâlâ bende kalan sırları vardır mesela…

Hâlâ hatırladıkça; yüzümde bir tebessüm, yüreğimde bir acıyla karışık özlem barındıran…

Ne çok kafa çektik, ne çok dokunduk birbirimize yüreğimize, ne çok dertleştik…

Bugün 13 yıl doldu aramızdan ayrılalı. Seni özledim baba. Yerini dolduramaz ki bir başkası…

Yitik bir zamanda, bilinmez bir diyardasın…

Tek avuntum: Bu olabildiğince samimiyetsiz, dünyada kötülerin hâkim olduğu, daha önce tecrübesini yaşamadığımız bakire acılarla dolu, menfaatlerin ön plana çıktığı ve bencilliğin zirve yaptığı dönemi yaşamadın…

Senin olduğun zamanlar, her şeyin aslı olduğu ve güzel olduğu zamanlardı…

Sen gittin ve her şey hızla dönüştü, kötüleşti…

Anlamını yitirdi…

Ne çok anıyorum seni. Gün içinde. Belli belirsiz zamanlarda. Duyuyorsundur oralardan, hissediyorsundur…

Paylaştık her şeyi. Acıyı, sevinci… “Kayın”ı kaldırdım da hep “Baba” dedim sana. . Sen de hep baba oldun bana…

Yattığın yer çiçeklerle dolsun, huzurla uyu baba. Saygıyla…